In een wereld waar genot en pijn in elkaar verstrengelen, bevindt een roodharige slaaf zich verstrikt in het web van een dominante Meesteres. Deze sadistische schoonheid, bekend als de Humanashtray, gebruikt haar macht om haar gevangene te kwellen met sigaretten, elke puf een vorm van straf. De slaven krijgen alleen uitstel in de vorm van een verboden kus, een moment van extase te midden van de zee van lijden. Maar de Meesteres, altijd de sadist, geniet van het toebrengen van pijn, haar zweepslagen door de lucht, elke slag een test van de veerkracht van de slaven. Het lot van de slaven ligt in de handen van haar meesteres, een vrouw die zich overgeeft aan de kunst. De scène ontvouwt zich met een vurigheid die alleen een ware fetisjist kan waarderen, het slavenlichaam een speeltuin voor de sadistische verlangens van de Meesteressen. De ruimte vult zich met de geur van sigaretten en leer, een symfonie van genot en pijn die alleen een echte Dominatrix kan orkestreren. Dit is een wereld waar genot en verdriet één en hetzelfde zijn, een dans van dominantie en onderdanigheid die de kijker buiten adem laat.