Op het moment dat ik mijn nieuwe stiefmoeder in de ogen keek, wist ik dat zij de ware was. Niet vanwege haar verbluffende uiterlijk of haar wulpse figuur, maar vanwege de onverzadigbare honger in haar ogen. Ze was een ware nymfo, altijd hunkerend naar meer, nooit voldaan. En ik was meer dan bereid haar te geven wat ze wilde. Elke ochtend, terwijl ik wakker werd, zou ik merken dat ze op me wachtte, haar lippen al kwijlden bij de gedachte aan mijn hete lading. Ze zou voor me knielen, haar ogen smekend om mijn vrijlating. En ik, de gulle minnaar die ik ben, zou haar verplichten. Ze zou me in haar mond nemen, haar tongen draaiend om mijn schacht, haar lippen draaiend om me heen, werkend in de rand om me dan een laatste lading sperma te brengen. En dan zou ze mijn gezicht ontvangen, mijn geilheid, haar verlangen zou ze nooit meer bevredigen. Maar ik zou nooit meer het bewijs krijgen dat ik altijd goed zou willen, en ik zou haar bevredigd hebben. En ze zou nooit meer voldoening krijgen. En ik zou haar altijd het bewijs geven dat ik altijd zo verlangd zou zijn.